يادمان باشد از امروز جفايي نكنيم
گر كه در خويش شكستيم صدايي نكنيم

خود بتازيم به هر درد كه از دوست رسد
بهر بهبود ولي فكر دوايي نكنيم

جاي پرداخت به خود بر دگران انديشيم
شكوه از غير خطا هست،خطايي نكنيم

ياور خويش بدانيم خداياران را
جز به ياران خدا دوست وفايي نكنيم

يادمان باشد اگر خاطرمان تنها ماند
طلب عشق ز هر بي سر و پايي نكنيم

گر كه دلتنگ از اين فصل غريبانه شديم
تا بهاران نرسيده ست هوايي نكنيم

گله هرگز نبود شيوه ي دلسوختگان
با غم خويش بسازيم و شفايي نكنيم

يادمان باشد اگر شاخه گلي را چيديم
وقت پرپر شدنش ساز و نوايي نكنيم

پر پروانه شكستن هنر انسان نيست
گر شكستيم ز غفلت من و مايي نكنيم

و به هنگام نيايش سر سجاده ي عشق
جز براي دل محبوب دعايي نكنيم

مهرباني صفت بارز عشاق خداست
يادمان باشد از اين كار ابايي نكنيم

میان کوچه می پیچد صدای پای دلتنگی
به جانم می زند آتش غم شبهای دلتنگی

چنان وامانده ام در خود که از من می گریزد غم
منم تصویر تنهایی منم معنای دلتنگی

چه می پرسی زحال من؟ که من تفسیر اندوهم
سرم ماوای سوداها دلم صحرای دلتنگی

در آن ساعت که چشمانت به خوابی خوش فرو رفت
میان کوچه های شب شدم همپای دلتنگی

شبی تا صبح با یادت نهانی اشک باریدم
صفایی کرده ام در آن شب زیبای دلتنگی
 

آسمون دلم گرفته، تو ببار منم می بارم
روزگار تا کی جدایی؟ من دیگه طاقت ندارم

همیشه دلخوش اینم، تو میای دوری می میره
خوب می دونی وقتی نیستی گرد غم رو دل می شینه

زمونه آه دل من نذار پاگیر تو باشه
خط بزن خاطره هارو دلم از غصه رها شه

بسه این همه جدایی، کم بیار تا کم بیارم
اگه اون پیشم بمونه، هستیمو به پاش می ذارم

هر چی می کشم از جداییه،‌ دلگیرم از زمونه
قصه ی قلب خسته مو،‌ فقط خدا می دونه

دنیای من بدون تو،‌ جهنم و سیاهه
آرزوهای رنگیمم بدون تو تباهه

هر چی می کشم از جداییه
هر چی می کشم از جداییه

آسمون خستگیامو از رو شونه هام تو بردار
یه بارم تو مرهمی باش واسه دردم واسه غم هام

آسمون اشکای چشمام مث بارون بهاره
می دونم همین جدایی روز مرگمو میاره

آسمون غصه و غم هاش تو دل من خونه کرده
به خدا همین نبودش دلمو دیوونه کرده

روزای سخت نبودش هر نفس میده عذابم
یه بارم واسه یه لحظه نمیای حتی تو خوابم

هر چی می کشم از جداییه،‌ دلگیرم از زمونه
قصه ی قلب خسته مو،‌فقط خدا می دونه

دنیای من بدون تو،‌ جهنم و سیاهه
آرزوهای رنگیمم بدون تو تباهه

هر چی می کشم از جداییه
هر چی می کشم از جداییه
 

اولين ملاقات٬ ايستگاه اتوبوس بود.
ساعت هشت صبح.
من و اون تنها.
نشسته بود روی نيکت چوبی و چشاش خط کشيده بود به اسفالت داغ خيابون.
سير نگاش کردم.
هيچ توجهی به دور و برش نداشت.
ترکيب صورت گرد و رنگ پريدش با ابروهای هلالی و چشمای سياه يه ترکيب استثنايی بود.
يه نقاشی منحصر به فرد.
غمی که از حالت صورتش می خوندم منو هم تحت تاثير قرار داده بود.
برای خواندن ادامه ی داستان به ادامه ی مطلب بروید...

 مضراب دل


تو جا در عرش اعلا داري اي عشق

خبر از راز دلها داري اي عشق

تو پاکي مثل مريم مثل رويا

دلي همرنگ دريا داري اي عشق

تو با من مثل خون من عجيني

جوا بي بي معما داري اي عشق

تو تسکيني براي هر دل زار

دواي خستگيها داري اي عشق

دلم مي سوزد از معناي انسان

تو زيبايي معنا داري اي عشق

بزرگي"بي نيازي"پرشکوهي

تو نور طور سينا داري اي عشق

بود نام تو مضراب دل من

تو نام بار الها داري اي عشق